In blijde verwachting!

Vakwerk, anders, humor, eigenwijs, praktisch, kracht,  winst, duidelijk, vrij, samen,  slim, snel en simpel,

de basis van onze 24/7 arbeidsdeskundige dienstverlening met landelijke dekking!

Consultatieburo

De deur gaat open en verwachtingsvol kijken alle ouders wie er binnenkomt. Immers in de gang van het gezondheidcentrum is reeds te horen dat iemand het niet eens is met zijn bezoek aan het consultatiebureau. Die iemand is Djen Juno Kaan, nog geen meter lang en, in maart 2007, geboren met het syndroom van Down. Hij maakt een hoop kabaal en laat duidelijk zijn ongenoegen blijken. Als ze zien wie er binnenkomt wordt er bemoedigend geknikt,  gelachen of weggekeken door het multiculturele gezelschap van ouders. Vooral de Hollandse moeder kijkt telkens weg. Zelf ga ik juist altijd extra kijken als iets afwijkt van het normale, dus ik begrijp dat wegkijken niet zo goed. Had ik nou toch maar mijn haar gewassen en mijn muts niet opgezet denk ik tussen de bedrijven door als de assistente vraagt of het om het kindje Ibrahim gaat. Al was het alleen al vanwege de tergende hitte die mij het stresszweet doet uitbreken. Nee, het betreft kindje Kaan die ondertussen het speelgoed heeft ontdekt. We nemen door wat er allemaal gaat gebeuren en Djen laat zich al spelend gemakkelijk uit zijn, speciaal voor deze gelegenheid aangetrokken, mini trainingspak en rode kaplaarsjes helpen. Dat valt mee. Echter, pogingen tot wegen en/of meten stuiten op een hoop verzet. Ook bij mama die uiteindelijk achterstevoren op de weegschaal gaat staan om niet te zien wat de erbarmelijke stand van haar eigen gewicht is. De assistente zegt dat ze het begrijpt en ik weet niet zeker of dat nu wel een opkikker is. Eerst alleen wegen en daarna samen met Djen. Het sommetje wijst uit dat Djen 15,4 kilo weegt, inclusief luier, sokken en romper. Zijn lengte is ongeveer, met de nadruk op ongeveer, 94 centimeter. Volgens de grafiek voor normale kinderen in zijn dossier bevindt hij zich op de ondergrens van normaal qua lengte. Zijn gewicht zou iets aan de hoge kant zijn. Dit verbaast mij enigszins omdat Djen nogal slank oogt, zelfs een beetje dunnetjes soms. Had ik hier niet ooit zelf een kopie geleverd van de aangepaste grafiek voor Down syndroom? Inmiddels is de arts klaar met het doornemen van de laatste roddels met een schijnbaar goede bekende en worden wij in de spreekkamer verordonneerd. Het kan echt geen minuut meer wachten.  Ik voel me net een moderne rattenvanger van Hamelen als hij als een mak schaap het mechanische geluid van de Gummibear achterna loopt, zo de spreekkamer in. Wat een bedrog, want een  DKTP prik staat op het programma. Maar eerst een gesprekje en wat testjes. De ogentest slaan we over want Djen wordt volgens een checklist gecontroleerd door tal van disciplines op de Down Poli van de Flevo Kinderkliniek, waaronder de orthoptist. Ik informeer wat er getest wordt en dit blijkt een test te zijn met een vormenstoofje. Na zeer veel aandringen van mijn kant, ik heb nog net geen geld geboden, mag Djen een poging doen. Hij start enthousiast en het eerste ronde blokje verdwijnt zonder enige aarzeling in het daarvoor bestemde gaatje. Dit valt niet mee want het gaatje is behoorlijk uitgelubberd en vervormd door het frequente gebruik. Het tweede blokje  gaat dan ook moeiteloos door hetzelfde gaatje, ondanks dat het een andere vorm bezit. Nee hoor, ik zie het al, zegt de arts. Het is de bedoeling dat hij onmiddellijk de vorm herkent en een match maakt. Dat ik vertel dat hij dit thuis feilloos kan met 2 insteekpuzzels tegelijk waarvan ik de stukjes op een hoop gooi maakt geen enkele indruk en levert de eerste meewarige blik op, waarvan er nog vele zullen volgen. En dan komt het: ‘fietsen, niet zeker’, hmmm, zelf aan- en uitkleden: ‘zeker ook niet’, mmmm,praten: ‘zegt hij al woorden?’. Jazeker zeg ik trots, blij dat ik positief kan antwoorden. ‘Zeker niet verstaanbaar’, nee dat dacht ik al. Zo wordt een hele vragenlijst afgewerkt waarbij de arts zo’n beetje alles negatief scoort. Het glas is zelfs niet eens half leeg. Gelukkig mogen we dan de prik die tevens het einde van ons bezoek aankondigt. Met een krijsend kind en een hoop onhandige en als bemoedigend bedoelde klopjes op mijn arm succest de arts ons de kamer uit. De meewarige blikken zijn veranderd in puur en onvervalst medelijden. ‘Wat een mongool’ denk ik als ik de kamer uitloop.